برنامه ریزی توریستی بر اساس اصول اکولوژیکی

در راستای توسعه صنعت گردشگری‘ برنامه ریزی و طراحی تفرجی – فراغتی و تعیین توانهای محیطی – انسانی‘ فرایندی است که اوقات فراغت افراد را به فضا و مکان (محیط) مرتبط می سازد. در عمل‘ این امر هنر و علمی است که آمیزه ای از اطلاعات (داده ها و دانسته ها) و تکنیکهای مربوط به معماری سیمای محیط‘ اصول اکولوژی سیمای محیط و علوم اجتماعی را برای توسعه گزینه هایی به منظور کاربرد اوقات فراغت‘ فضا‘ انرژی و پول (سرمایه)‘ به گونه ای سازگار با نیاز و خواسته های انسان (گردشگران) بکار می گیرد. با تعیین توانهای محیطی – انسانی منطقه‘ جهت گیری برنامه ریزیهای توسعه فیزیکی در راستای توسعه صنعت گردشگری و جذب جهانگردان‘ خصوصاً در سطح ملی و فراملی‘ با رعایت اصول و استانداردهای جهان شمول اجتناب ناپذیر بوده و اثرات مثبت ناشی از آن می تواند بازتاب وسیعی در زمینه اشتغال‘ تأسیسات فضائی‘ مبادله کالاهای محلی و منطقه ای‘ توسعه ساختار زیربنائی در سطح منطقه ای و حتی فرامنطقه ای – ملی داشته باشد و سرانجام تفاهم و انتقال فرهنگی میان مردم بومی و گردشگران (داخلی و خارجی) را میسر گرداند؛ تا امر مهم اشاعه سیستم حفاظت – توسعه و اصل هزینه – بهره وری به منظور استفاده بهینه از توانهای محیطی – انسانی از قابلیت اجرائی بطور ملموس برخوردار گردد.